Analizując powyższe liczby można stwierdzić, że w październiku 2015 roku procent wydanych decyzji a złożonych wniosków wynosił 72%, natomiast w październiku 2020 – już tylko 62%. Można stwierdzić, że nie wygląda to aż tak źle. Zdecydowanie gorzej przedstawia się ta sama statystyka w liczbach : różnica złożonych wniosków a niewydanych decyzji w październiku 2015 – 3101, natomiast w październiku 2020 – aż 53043! Oczywiście jest to poglądowa sytuacja, która ma znaczenie w obrazie wielomiesięcznym, ponieważ nie mówimy tu o tych samych wnioskach, dla tych samych cudzoziemców. Jednak przepaść i ogrom postępowań powinien rzutować również na działania, które muszą być podejmowane w Urzędach Wojewódzkich. Wielokrotnie będąc w Urzędzie Wojewódzkim napotykamy na ogromne kolejki w Wydziałach ds. Obywatelskich i Cudzoziemców, gdzie piętro niżej/wyżej korytarze świecą pustkami, a pracownicy innych wydziałów mogą liczyć na tzw. komfort w pracy.
Dlaczego zatem władze nie podjęły od tak dawna kroków, aby usprawnić system działania Urzędów Wojewódzkich? Dlaczego państwo Polskie samo tworzy tzw. szarą strefę nielegalnego zatrudniania, bo przecież oczywistym jest, że cudzoziemiec nie może sobie pozwolić na nie wykonywanie pracy przez wiele miesięcy w czasie oczekiwania na zezwolenie i dlaczego to sami pracodawcy również muszą podjąć ryzyko i trzymać „po cichu” pracownika oraz narażać się na kary i sankcje z PIP czy SG? Na te pytania niestety na dzień dzisiejszy nie ma odpowiedzi. Większość osób, które miały „przyjemność poznać na własnej skórze” jak wygląda legalizacja pracy w Polsce często rezygnują z dalszego zatrudniania cudzoziemców lub szukają wyjścia i pomocy w inny sposób, który niestety również może prowadzić do sytuacji korupcyjnych i nielegalnych.
